kimsenin beni bulamayacağı bi yere gitmek istiyorum..

Sanki birileri  hayatı yaşadı da ben onları izledim.. Çevremde birileri aşık oldu ben onlarla heyecanlandım, tıpkı bir film izler gibi..

Birileri hep yaşamaya cesaret etti de ben sanki hep onları içim kıpır kıpır izledim.. Onlarla heyecanlandım, onlarla öğrendim sanki.. Hiçbirini ben yaşamadım.. Sanki bütün hikayeler başkalarına aitti de ben hep o hiç sahneye çıkmaya cesaret edemeyen suflördüm ..


Doğru sahneye çıkmaya hiç cesaretim olmadı.. Bu yüzden beğenmemiş gibi yaptım yada istemezmiş gibi aslında ben koca bir korkaktım.. Elime gelenleri de yine kaybetmekten korktuğum için harcadım.. Doğru bu hikayede aslında ben korkaktım..

Hep cesareti karşımdakilerden bekledim, sanki onlar ellerini uzatsalar tutacakmış gibi.. Uzattılar ama ben tutamadım.. Kendim vardım, kendime bağlıydım.. kendime yabancı ama kendime tutkun, yalnızca kendime bağlı.. Ne mi oldu, sonu yalnızlık oldu..

Şimdi ne durumda mıyım.. Şimdi deliyim:) aslında normal ama bana göre değil.. Aşırı kontrolcü değilim.. Bu sefer harcamamalıyım, hayatın fırsatlarına ağzım sulana sulana bakarken, sırf inadımdan, o korkak inadımdan arkamı dönüp gitmemeliyim..

Hayatla yüzleşmek böyle bişi olsa gerek.. ee o zaman bende yüzleşmeye yürüyorum!! Şu andan, sonuna dek!