Ben ve tüm kopuşlar, vazgeçişler, kaçışlar..
İnsan dudaklarına kafasını sürten bi kediden kaçar mı?
Gözlerini patlatacak gözyaşlarını içine tıkmaya çalışırken, kendine küfreder mi?
Mantığı ile aldığı kararları kalbi kaldırmaz, kıvranır durur mu?
İnsan minnacık bir kedicikten kopabilmek için de, sevdiği adamdan kopabilmek için de hep aynı tepkileri mi verir.
Kaçış, kopmaya çalışmak, vazgeçmek için kendini cırmalamak!!!

Bunu bencillikten yapıyorum evet, ilerisini düşündüğümde yanında olamayacağım, sevemeyeceğim, koklayamayacağım, koruyamayacağım..

Tam da şu anı kaçırmak böyle birşey! Gelecek için şu andan vazgeçmek.
Peki tek gerçekliğim şu anken böyle birşey yapmak niye..

Bu da tam olarak benim çelişkim, kaosum belki de saçmalığım!!