içimden geldi...

Bu aralar çok mu sorguluyorum kendimi yada çılgınca sarıldığım hayat nefesimi mi kesti de bi soluklanmak istedim, bi durdum.. Biraz kendime döndüm, yaşantımı sorgulamaya başladım:) sanki bunu ilk defa yapıyomuşum gibi anlatıyorum.. her 2 ayda bir kendime dönüp kendimi sorgularım..

İlişkilerim, arkadaşlıklarım, işim ailem... katmanlar halinde çevremi oluşturan insanlar..

Neler yaşadık, neler atlattık.. Yaşayarak öğrenmeyi tercih etmek böyle bişey olsa gerek.. Hayatı tüm çıplaklığıyla, tüm kusurlarıyla çirkinliği ile kucaklayınca , güzelliklerini de kaçırmadan görebiliyorsun sanırım..

Dün akşam canım dostumla konuşmamızın sonlarına doğru.. Neler yaşadık neler atlattık.. Ama biz bunların karşısında bazı insanlar gibi kaskatı kesilmedik, yitirmedik çocukluğumuzu hep biryerlerde koruyabildik yüreğimizi dedi..

Evet kesinlikle.. Düşündüm de çektiğimiz onca sıkıntıya, aldığımız onca yaraya rağmen, birkaç saat konuşmak birbirimizle, sırtımızda gittikçe daha da ağır hissettiren onca yükün acısını bi anda ortadan kaldırıveriyor..

Yanında rol yapmak zorunda olmadığım, maskelerle dolaşmadığım en önemlisi de zaaflarıyla güçlülüğüyle insan olmayı herşeyin üzerinde tutan ve iyisi kötüsüyle hayata sımsıkı bağlı olan dostlara sahip olmak.. o anlamlandıramadığın boşluğun içerisinde kaybolmuş üşürken, karşında kocaman ateş yakmış seni ısıtmaya çalışan arkadaşlarını bulmak..

Çok duygusal oldu galiba, evet duygusal bi insanım zaten.. Hala birşeyler hissedebildiğim, hala çıkarsızca karşılık beklemeden sevebildiğim ve sevildiğim için tanrıya şükrediyorum..

Yüzümdeki her çizginin ne kadar kıymetli olduğunu biliyorum ve nefes aldığım her günün ne kadar önemli.. Şimdi daha da iyi biliyorum ve yaşamaktan, hissetmekten korkmuyorum..

Benim küçük kadınlarım ve olgun erkeklerim.. sizleri çok seviyorum:)