Hepimiz öyle yada böyle anladık hayat zor, yıpratıcı, vurucu, hırpalayıcı hatta bazen yok edici.
Hepimiz en az bir kere dizlerimizin üzerine çöküp bulunduğumuz yere yığıldık.
Kimbilir kaç kere pes ettik, kaç kere kaybettik..
Kaç kere lenet ettik, nefret ettik, kırıldık parçalandık..
Tabi bende..
Değiştim, yıllar öyle çok şey kattı ki bana, öyle köşelerimi yuvarladı ki, öyle birikimlerimi yedi ki..
Ve yine öyle iyi biliyorum ki elimde avucumda ruhumda bedenimde ne var ne yok hepsini almak için elinden geleni yapacak..
Eskiden korkardım, anksiyetem azardı.. Ben hep kaybetmekten korktum, başaramamaktan.. Kaybettim de hemde çok..
Ama bugün anladım ki, herşey, herkes akıp gitmiş sadece ben kalmışım.. Hala sımsıkı tutunabildiğim, yere sağlam basan koskocaman bir benim var..
Bugün gökyüzüne baktım, derin bir nefes aldım, içim huzurla doldu!

Herşeye rağmen dedim, hayata rağmen.. kendimi seviyorum!