azımdan kaçıverdi

Korkuyorum,
Tüm yeni başlangıçlardan
ve onların getireceği belirsizliklerden..

Oysa hayat bu değil midir zaten,
hergün yeni bir başlangıç,
hergün bir bilinmeyen..

Hayatı bir tahterevalliye benzetirsek
bir sabah uyandığımızda bir ucundayız öteki sabah diğer ucunda..

Kestiremediğimiz, kontrol edemediğimiz bir sürü bilinmeyenle
Önümüzde yeldeğirmenlerinden düşmanlar,
kılıç sallıyoruz hayallerimize..

Ne kadar yaralarsak kendimizi
ne kadar çok kanatırsak dizlerimizi
o kadar güçlendi sanıyoruz,
yara olmaktan hissizleşen tenimizi..


Hayallerimiz ailemiz, sevgilimiz, işimiz ve çocuğumuz arasında
eriyip bitmiş..
tek geriye kalan ağzımızdaki kekremsi tat
tek ve geçici iz olarak..

Toplum dediğimiz ve binlerce anlam yüklediğimiz bu kesişimler kümesi
benim gibi delileri ıslah etmeye mi çalışıyor
yoksa toplum dediğimiz bu küme
ıslah edilemeyen delilerden mi oluşuyor..

Doğrularım, yanlış olduklarına yemin edebileceğim
yüzyıllardır söylenen yalanlar arasında unufak edilirken
hala hayata karşı umut bağlamam bekleniyor..

Kabullenemiyorum...
İçimdeki dizginlenemez uyumsuzla
yazgısına uyum sağlamaya çalışmaktan başka hiçbir katkım olmayan bu hayatı
kabullenemiyorum!

"Benden bir ruhsuz yaratmayı nasıl başardınız
benden sizden biri yaratmayı nasıl başardınız".. içim acıyo..

Hayat karşısında bütün kelimeler anlamsız
diğer taraftan bütün sözler kifayetsiz..

Hergün yepyeni ama koskocaman bir bilinmeyene uyanırken
ruhuma eziyet eden bu yaşantıma..


KÜFREDESİM GELİYO...

                                                                                                               Simge Özünlü