Çocukmuşuz..

Herkeste bi olgun görünme havası, bi ben büyüğüm edası.. Herkes akıl vermeye, söz söylemeye pek bi meraklı..
Eleştirmek, yargılamak, etiketlemek çok kolay.. Herkes her bir haltı yiyip başkasına cici görünmeye pek bi meraklı..

Bide eleştirmiyorlar mı günün sonunda, sen daha biraz çocuksun yada çocuksusun diye.. Nedir bu büyük olma sevdanız anlamadım ki ben.. Anlasam belki hakkaten var bi keramet bu büyüklükte dicemde bende değişmeye çalışıcam..

Hani espiriler yapıp insanları güldürmekse çocukluk,
Çocuk dediklerinde aldırmayıp neşesini şekerler, çikolatalar arasında düşmüş bi çocuk gibi  çılgınca göstermekse,
Taksimde şarkı söyleyip sekerek yürüyebilmekse,
Hala pamuk şeker görünce heyecanlanmaksa,
İnandığı şeyleri yaşarken yara alıp, herşeye rağmen değdi oohh bee demekse,
Biri canını yaktığında lafını sakınmamaksa,
Üzüldüğünde üzgünüm işte ne var demekse
Kızdığında yaklaşmayın 100 Kobra gücündeyim şu an hepinize yeterim demekse,
Hala hayal kurabilip peşinden koşmaya çalışmaksa,
Ümitsizliğe düştüğünde dudaklarını büküp ağlamaksa,
Arada içkiyi birazcık kaçırıp çakırkeyif olmaksa,
Hazır olmadığı birşeyle karşılaştığında, üzgünüm ama hazır değilim, henüz bunu deneyimleyemem diyebilmekse,
Herkesin karşına geçip ya beni anlarsınız yada umursamazsınız demekse..
Etrafındakileri çok sevip, bu sevgiden yara aldığında tırnaklarını çıkarıp cırmalamaksa,
Biraz bazen hayatın akışının karşısında dikilmeye çalışıp,
"Gitmiyorum lan, sen nereye akarsan ak, ben burda duruyorum işteee" diye inat etmekse,
Sonunda yine tıpış tıpış kendini suyun akışına bırakmaksa,
Çok istediği şeyler olmayınca hayal kırıklığına uğrayıp isyan etmekse,
Acıyı da, hayal kırıklığını da, mutluluğuda, heyecanı da, tutkuyuda
İliklerine kadar hissetmekse...

Evet ben çocuğum.. Sizler hep büyük olun bense çocuk..