İnsanlar kaybettiiklerini düşündüklerinde paniklerler.. Aslında hepimiz kaybettiğimizi düşündüğümüzde panikle kendimizi savunma yada karşımızdakini daha sıkı tutma haline geçeriz.

İşte aşk böyle bir sıkı sıkı tutma halidir. Bazıları sıkı sıkı tutunur birbirine, bazıları birileri beni tutsun diye bekler durur..

Bazen de sıkı sıkı tutma durumunu kullanır bazıları, karşısındakinin korkularına oynar.. Kaybetme korkusuna..

Sıkı sıkı tut ister onu, sen bıraktıkça o seni tutar, sen tuttukça da kaçar..

Ve beklenen son gelir çatar..

Kaybetmekten en çok korktuğun, sıkı sıkı tutmaya tüm cesaretini topladığın anda..

GAME OVER!

Hepimiz öyle yada böyle anladık hayat zor, yıpratıcı, vurucu, hırpalayıcı hatta bazen yok edici.
Hepimiz en az bir kere dizlerimizin üzerine çöküp bulunduğumuz yere yığıldık.
Kimbilir kaç kere pes ettik, kaç kere kaybettik..
Kaç kere lenet ettik, nefret ettik, kırıldık parçalandık..
Tabi bende..
Değiştim, yıllar öyle çok şey kattı ki bana, öyle köşelerimi yuvarladı ki, öyle birikimlerimi yedi ki..
Ve yine öyle iyi biliyorum ki elimde avucumda ruhumda bedenimde ne var ne yok hepsini almak için elinden geleni yapacak..
Eskiden korkardım, anksiyetem azardı.. Ben hep kaybetmekten korktum, başaramamaktan.. Kaybettim de hemde çok..
Ama bugün anladım ki, herşey, herkes akıp gitmiş sadece ben kalmışım.. Hala sımsıkı tutunabildiğim, yere sağlam basan koskocaman bir benim var..
Bugün gökyüzüne baktım, derin bir nefes aldım, içim huzurla doldu!

Herşeye rağmen dedim, hayata rağmen.. kendimi seviyorum!

belki inançsızlığımızdan sıkıldığımızda
belki inançsızlığımızdan yorulduğumuzda
belki inançsızlığımızdan nefret ettiğimizde
denk geliriz..

belki tenlerimiz birbirini çektiğinde
ket vurduğumuz tüm arzularımız
bizi köşeye sıkıştırır da
yüzleşiriz..