Bundan sadece bir kaç gün önce hayata dair tamamen umutsuzken şimdi içim içime sığmıyor. Gerçekten gecenin en karanlık anı güneş doğmadan hemen öncesiymiş yada dibe vurunca hayat yüzüne gülüyormuş..
Bu konuşmalar oysaki bana çok boş gelir olmuştu.. Kendimi kendi içime bir daha ulaşamayacağım kadar derine gömmeye hazırlanırken, yeniden coşan içim, açan tüm çiçeklerimin kokusu ile büyülendim sanki..

Umutmuş gerçekten insanı yaşatan ve sevmekmiş ayağa kaldıran.. Hissetmekmiş herşeyi anlamlı kılan ve evet yaşanan herşeyin bir anlamı varmış..

Umut nasılda güzel bir hismiş, unutmuşum.. Bunun için şükredebilmek lazım.. Hayatta hiçbirşey umutsuzluk kadar kötü değilmiş.. Bunun için, yeniden içimde bir umut doğurduğun için teşekkürler tanrım..